"Ανέκαθεν μου αρκούσε να βρω ένα σπίτι χωρίς θορύβους. Ή μια γυναίκα. Τελικά, βρήκα μια γυναίκα χωρίς θορύβους, την "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων". Και τρεις ακόμη συνοδοιπόρους: τον Κιμ Φίλμπι, τον Τζέημς Ντην, και τη Σίντυ Λόπερ. Δεν πρόκειται απλώς για ψευδώνυμα που χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, αλλά και για τις αντίστοιχες μάσκες που φορούμε όταν είμαστε "επί το έργον". Οι πέντε μας, κλέβουμε απ' τους πλούσιους. Όχι με τη μέθοδο του ριφιφί, με ηλεκτρονικά μαραφέτια και σχολαστικά καταστρωμένες απάτες, αλλά με τη βία. "Υπό την απειλή βίας", όπως λένε κι οι δημοσιογράφοι. Τραυματίσαμε αρκετούς οι οποίοι είδαν με τα μάτια της φαντασίας τους τη μούρη τους στις βραδινές ειδήσεις κι από κάτω τον τίτλο "Ήρωες!"... Τύψεις; Έχω... Πολλές και ανεξάλειπτες... Μα όχι για τις ληστείες μας".

Με καυστική γλώσσα και ανατρεπτικό χιούμορ ο Θωμάς Τσακαλάκης στο τρίτο του βιβλίο, στηλιτεύει μια υπνωτισμένη κοινωνία που εφαρμόζει τις επιταγές του λαϊφ-στάιλ υπό το άγρυπνο βλέμμα του Μεγάλου Αδελφού. Σας θυμίζει κάτι; Όντως, η φαντασία δεν χρειάζεται μεγάλη πίστα απογείωσης. Αναμφίβολα, ένα μυθιστόρημα προβληματισμένο που έχει κάτι για τον καθένα, τα πάντα για όλους, αρκετά για μερικούς, τίποτε για κανέναν, δίχως ν' αποκλείεται το ενδεχόμενο να τα έχει όλα για έναν ή ένα και μοναδικό για τους πάντες...

Ο Καρλ Γιουνγκ έχει πει πως οι χαρακτήρες διαλέγουν το συγγραφέα τους. Αυτό το βιβλίο διαλέγει τους αναγνώστες του...