Όταν γράφεις δεν ανήκεις πουθενά, δεν πιστεύεις σε τίποτα. Καρφώνεις του φέρετρού σου τις σανίδες. Η καταστροφή είναι η μόνη βιώσιμη καριέρα. Τα υπόλοιπα είναι λίπασμα. Νέοι καλλιτέχνες και διανοητές ευδοκιμούν. Μυρωδιά απορρυπαντικού μπαίνει απ’ το παράθυρο, πράκτορες καθαρίζουν τα όπλα τους, μητέρες νταντεύουν τα παιδιά τους. Το άνοιγμα των ανθών. Στο ασβεστωμένο νεκροταφείο του Λαράς οι άνεμοι από τον Ατλαντικό λυσσομανάνε με τα καρφιά και τις τσιμπίδες των οιωνών που πέρασαν σε αχρησία.

Η μόνη αλήθεια είναι η καταστροφή και το τέλος η μόνη συμπόνια γι’ αυτήν.