Αν μπορεί κανείς να ονομάσει κάποια ημέρα γιορτή της καθολικής ανθρώπινης χαράς, τότε αυτή είναι η Ανάσταση. Η Ανάσταση υπερέχει από τις άλλες χριστιανικές εορτές γιατί είναι αγαπητή τόσο από εκείνους που αταλάντευτα ακολουθούν σύνολη τη διδασκαλία της Εκκλησίας, όσο και από εκείνους που από τον χριστιανισμό δεν τους έχει μείνει τίποτα άλλο παρά το όνομα - και η Ανάσταση.
Από πού, όμως, προέρχεται αυτή η αδήριτη αναστάσιμη χαρά; Οι άνθρωποι με εκκλησιαστική πίστη απαντούσαν πως η Ανάσταση είναι πηγή τόσης χαράς και τέτοιας αποδοχής επειδή είναι η γιορτή της συμφιλίωσης των ανθρώπων με τον Θεό, ή -λένε άλλοι- η γιορτή της νίκης του δικαίου ενάντια στην αδικία. Όμως οι άνθρωποι με παγανιστικές τάσεις που απεχθάνονται τους δογματισμούς, αποδίδουν τη χαρά τους στην άνοιξη· από αυτήν δανείστηκε η Ανάσταση, λένε, την τόσο μεγάλη δόξα της και την λαμπρή χαρά της. Και οι μεν και οι δε μπορεί να έχουν εν μέρει δίκιο, όμως ούτε οι μεν ούτε οι δε υποψιάζονται, ούτε στο παραμικρό, την πραγματική αιτία της αναστάσιμης χαράς τους.

Πού, λοιπόν, έγκειται η μυστηριώδης και ελκυστική δύναμη της Ανάστασης και για τους μεν και για τους δε και για όλους τους άλλους, που χαίρονται αυτή την ημέρα αταλάντευτα, χωρίς, όμως, να αιτιολογούν αυτή τη χαρά τους; Οπωσδήποτε σε κάτι καθολικό αποδεκτό από τον άνθρωπο, κάτι ανθρώπινο, κάτι εύκολα κατανοητό, κάτι απλό. Η χριστιανική θρησκεία χαρακτηρίστηκε πολλές φορές "θρησκεία του πνεύματος"· ωστόσο, ίσως δεν είναι το πνεύμα που στεφανώθηκε με την καθολική αποδοχή, αλλά αυτό το ανθρωπινότερο, πιο εύληπτο, το απλούστερο κάτι. Αυτό είναι το σώμα.