Ο Σταμάτης Φίφης με αυτό το έκτο βιβλίο του, γράφει με ώριμο, μεστό στίχο, διατηρώντας την αρχική του φρεσκάδα. Η καθαρότητα του λόγου του συνυπάρχει με τον υποβόσκοντα υπαινιγμό, η αυτογνωσία ταξιδεύει χέρι-χέρι με τη στιχουργική βεβαιότητα:

Χωρίς αναμονές δημιουργώ.
Στολισμένος με τα χρώματα της ειρήνης,
είμαι ο ποιητής που στοιχειοθετώ
την προσωπική μου απελευθέρωση μέρα με τη μέρα.

ενώ δεν λείπει και η εκφραστική ρίμα που παίζει νοσταλγικά με το ρυθμό και τις λέξεις:

Ζήτησα λέξεις να σου πω που είχα επιθυμήσει.
Βρήκα μόνο το "σ' αγαπώ" και όχι τελειωμένο
μέσα στα μαύρα μάτια σου που είχα νοσταλγήσει,
είδα το αφιλόξενο δικό μου πεπρωμένο.