Η Αννέτα δε μιλούσε πια. Ήταν χαμένα τα λόγια της. Τώρα μιλούσε η σιωπή που ευεργετικά την τύλιγε, τη χάιδευε, της φώναζε μέσα στα χτυποκάρδια της.
-Αννέτα μη μιλάς. Η σιωπή επιβάλλεται στο δίκαιο. Ο δίκαιος είναι κατά κανόνα αδικημένος και σιωπά γιατί το δίκιο δεν έχει φωνή, δεν έχει ψυχή, δε ζει σ' αυτή τη γη, όπως στη ζούγκλα ο δυνατός νικά.
-Γιατί υπάρχει τότε, της αποκρίθηκε.
-Δεν ξέρω γιατί, Αννέτα, όμως υπάρχει, είναι η κραυγή του δικαίου και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων.
-Και ο Θεός;
-Ξέχασες πως σιωπούσε μπροστά στους δικαστές τους. Αννέτα, όσο υπάρχει ζωή θα υπάρχει η αδικία.
Θα καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα κυβερνούν οι άδικοι, με το προσωπείο της αγριότητας.