Ένας μυστηριώδης μανιάτικος πύργος στο έμπα ενός παραδεισένιου χωριού το οποίο πήρε το νεότερο όνομά του τα τελευταία χρόνια της ιστορίας του από το "Σπίτι με τις αλυσίδες" όπως είχε ονομάσει τον πύργο ο πυργοδεσπότης του, όταν εγκαταλειμμένος από τη γυναίκα που λάτρευε, τον αλυσόδεσε, χωρίς να πάψει όμως να τον συντηρεί ελπίζοντας ότι Εκείνη θα ξαναγύριζε μια ημέρα, ξέροντας, ότι όπως και αυτός, δεν έπαψε και δεν θα έπαυε να τον αγαπάει.
Και τότε, θα τις πέταγε τις βαριές τις μεταλλικές αλυσίδες που τον κρατούσαν κλειστό.
Και ναι μεν το όνειρό του και η ελπίδα του εισακούστηκαν και εκείνη ξαναγύρισε γιατί η αγάπη της τελικά στάθηκε μεγαλύτερη από τη φαντασία της, χάριν της οποίας είχε φύγει κατηγορώντας τον άντρα της για έλλειμμά του στον τομέα αυτής ακριβώς της φαντασίας, αλλά πράγμα περίεργο η ονομασία του πύργου παρέμεινε.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά το Πνεύμα του Πύργου, και αυτά που εκπροσωπούσε τα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν τόσο τεράστιας σημασίας για τον πολιτισμό της Επικράτειας, που και το χωριό μετονομάστηκε σε "Σπίτι με τις αλυσίδες" αφού πια, ούτος ή άλλως, έτσι το γνώριζαν εντός και εκτός των τειχών της Ελλάδας.
Και βέβαια δεν ήταν οι τοίχοι του πύργου που το έκαναν παγκοσμίως γνωστό, αλλά οι πυργοδεσπότες και οι στενοί συνεργάτες και φίλοι τους με ό, τι δημιούργησαν μέσα του αλλά και στα έγκατα της Γης Κάτω απ' αυτό.
Ένας Πύργος Παλιός, με Πνεύμα ανανεωνόμενο συνεχώς, που "δίδασκε" Πολιτισμό, Παράδοση, Αγάπη και Φιλία.
Τα "ντουβάρια" ενέπνεαν τους πυργοδεσπότες και βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος, δημιουργούσαν τόσο εντός, όπως είπαμε, αλλά και εκτός του, θαύματα πολιτισμού, που άφηναν άφωνους τους επισκέπτες, τόσο τους λεγομένους "εύκολους", όσο και αυτούς που είχαν εξοικειωθεί με αυτό που λέμε "Δύσκολα εκπλήσσομαι".
Δημιουργοί ενός θαύματος Παγκόσμιου κύρους, θαυμάσιοι και οι ίδιοι...