... Τη νύχτα όλα τα χριστιανικά σπίτια σημαδεύτηκαν μ' έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό. Πέρασαν κάμποσες μέρες απραξίας, όταν επέστρεψαν οι τσέτες. Κι οι τελευταίοι Έλληνες στρατιώτες είχαν φύγει με τα βαπόρια και τώρα ήταν σίγουροι πως δεν κινδύνευαν από κανέναν. Οι χριστιανοί κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους κι ελάχιστοι απ' αυτούς κατάφεραν να βρουν όπλα για να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους.
Κάποια στιγμή ακούστηκαν δυο πυροβολισμοί. Ήταν το σύνθημα ή η αφορμή; Οι Τούρκοι ορμούν. Νιζάμηδες, τσέτες, τουρκοκρητικοί, ντόπιοι. Διαλέγουν σπίτια μεγάλα κι αρχοντικά. Απ' αυτά θα άρχιζαν, γιατί σ' αυτά υπήρχε μπόλικο πράμα για πλιάτσικο. Έβγαζαν με το ζόρι τους ένοικους στο δρόμο, αφού προηγούμενα έσπαζαν τις πόρτες. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέροι, ανήμποροι, σακάτηδες, άρρωστοι, κανείς τους δε γλιτώνει...