Η Άννα, η Ειρήνη, η Δήμητρα κι εγώ περιμέναμε να χτυπήσει η πόρτα από στιγμή σε στιγμή για να μας συλλάβουν. Δεν ξέραμε πότε θα βλέπαμε πάλι το φως της ημέρας.
Η Ελένη είχε φύγει για πάντα και μας ήταν αδύνατον να αφήσουμε τον ένοχο ατιμώρητο. Ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος είχε διαπράξει το έγκλημα. Έμεινε επτασφράγιστο μυστικό ανάμεσά μας.
Έντεκα χρόνια μετά η καθεμία τράβηξε τον δρόμο της. Η ζωή μάς έδινε μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσουμε ξεχνώντας όλα όσα είχαν διαδραματιστεί. Ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως σε μία από τις συναντήσεις μας κάποιος κατά λάθος θα άκουγε τη συζήτησή μας και σαράντα ένα χρόνια αργότερα θα κινδύνευαν όλα να ανατραπούν. Το κεφάλαιο αυτό της ζωής μας είχε κλείσει οριστικά. Είχε κλείσει όμως;