Η μεθοδολογία της διδασκαλίας του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών από Μετάφραση προσδιορίζεται:
Πρώτον, από τη φυσιογνωμία του μαθήματος, δηλαδή:
α) από την ανάγκη γνωριμίας και μελέτης τόσο του δομολειτουργικού συστήματος της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ως στοιχείου επικουρικού για την κατανόηση της μορφής, της σύνταξης και της σημασιολογίας της νεοελληνικής όσο και της ερμηνευτικής προσέγγισης των μελετώμενων κειμένων ως λογοτεχνικών έργων, τα οποία καταγράφουν την ανθρώπινη δράση σε διαφορετικό από το σημερινό χωροχρονικό πλαίσιο,
β) από τη διάκρισή του σε δύο επιμέρους μαθήματα: των αρχαίων ελληνικών από μετάφραση και των αρχαίων ελληνικών από πρωτότυπο.
Δεύτερον, από το θεσμικό πλαίσιο, όπου εντάσσονται τα ΑΠΣ και ΔΕΠΠΣ του μαθήματος, τα βιβλία του καθηγητή, τα βιβλία του μαθητή, τα εκπαιδευτικά λογισμικά.
Τρίτον, από τις σύγχρονες, κοινωνικο-κονστρουκτιβιστικού τύπου μαθησιακές αρχές, οι οποίες τεκμηριώνουν τις εκάστοτε διδακτικές ενέργειες.
Τέταρτον, από τις σύγχρονες απόψεις της διδακτικής μεθοδολογίας, η οποία έχει στρέψει το ενδιαφέρον της από το αντικείμενο της μάθησης και της διδασκαλίας στο υποκείμενο αυτών των διαδικασιών.
Πέμπτον, από τη φυσιογνωμία του κοινωνικού πλαισίου λειτουργίας της εκπαίδευσης.

Με βάση τους τέσσερις παραπάνω άξονες προσεγγίζει το βιβλίο αυτό το γνωστικό αντικείμενο των Αρχαίων Ελληνικών από Μετάφραση.
Στο πρώτο μέρος του παρουσιάζεται διεξοδικά καθένας από τους παραπάνω τέσσερις παράγοντες, που προσδιορίζουν τη διδασκαλία τού μαθήματος, ενώ στο δεύτερο μέρος του περιλαμβάνονται διδακτικές εφαρμογές τού θεωρητικού πλαισίου στην προσέγγιση των Ομηρικών Επών.