Από τη μία πλευρά, το κακό. Το κακό υπάρχει, παραμονεύει και χτυπάει. Από την άλλη πλευρά, «τα ανθρωπάκια». Ο όρος δεν περιλαμβάνει ίχνος υποτίμησης, αλλά αντίθετα περιλαμβάνει απέραντη συμπάθεια και εκτίμηση. Τα ανθρωπάκια λοιπόν πορεύονται στη ζωή τους, όπως τη σχεδιάζουν ή όπως προσπαθούν να τη σχεδιάσουν και με τα στοιχεία καλού ή και κακού των οποίων είναι φορείς, προσπαθούν να την κουλαντρίσουν. Εκεί, σ’ αυτή την πορεία ζωής έρχεται το κακό και τους βάζει δοκιμασίες. Η αντιμετώπιση αυτών των δοκιμασιών είναι το αντικείμενό μας. Το κακό είναι ευκολοδιάκριτο, προσωποποιείται σε δύο ανθρώπους και σε ένα ξεφτέρι, ένα γεράκι. Η αντιμετώπιση του κακού γίνεται από τρεις διαφορετικούς ανθρώπους. Ένα ζωοκλέφτη, που δεν πολυσκέφτεται τι κάνει, δεν έχει πολλές αναστολές, αλλά αποφασίζει και με την ισχυρογνωμοσύνη του στέκεται απέναντι στις δοκιμασίες του κακού. Ένα θετικό άνθρωπο της δουλειάς, που βρίσκει τη δύναμη πάντα στο μυαλό, τα χέρια του και τη δουλειά του. Κι έναν τρίτο, που προσπαθεί να πιαστεί από κάτι ή κάποιον για να αισθανθεί λίγο σίγουρος, γιατί ξεφεύγει και φαντάζεται πράγματα και χάνει εύκολα την πραγματικότητα... Οι πιο πάνω τρεις διαφορετικοί (ζωοκλέφτης, δουλευτής και διολισθαίνων από την πραγματικότητα) ίσως συνυπάρχουν σε καθένα μας. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε τρεις γενιές, η πρώτη του ζωοκλέφτη λίγο πριν τα γεγονότα της Μικρασίας και συνεχίζει λίγο μετά, η δεύτερη λίγο πριν τον πόλεμο του ’40 και φτάνει μέχρι τη Χούντα και η τρίτη λίγο πριν τη Χούντα και φτάνει στις μέρες μας ή και πιο μετά. Τόπος, χωριό κοντά στον Πύργο. Στην ουσία δημιουργείται χωριό με τα χαρακτηριστικά που είναι αναγκαία για την πορεία της ιστορίας μας. Δεν έχει ποιος και με ποιο τρόπο νικάει ή ποια είναι η συνταγή αντιμετώπισης του κακού. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι το κακό παραμονεύει και επιτίθεται. Πώς αντιμετωπίζεται; Ποιος το ξέρει; Μπορεί ίσως και να ξορκίζεται από τη σφεντόνα ενός παιδιού που κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει το κουτάβι του από το ξεφτέρι.