Θυμάμαι την Καστοριά, αγέννητη τότε, μέσα από τον μπαμπά μου, τον μπαμπά μου που ποτέ δε γνώρισα, όταν ήρθε στην Καστοριά από το Μοναστήρι ή Bitolia της Γιουγκοσλαβίας, με τον αδελφό του Ντάριο, λίγα χρόνια μικρότερό του. Ο μπαμπάς μου ήταν νέος, είκοσι δύο χρόνων. Γεννήθηκε το 1920, ήταν πολύ ωραίος. Τότε που οι καταραμένοι αιματοκύλησαν τον κόσμο. Ως κυνηγημένοι ήρθαν να βρουν καταφύγιο στην Καστοριά. Εκεί γνώρισε τη μαμά μου. Θυμάμαι τη μαμά μου μέσα από τη μαμά μου, τη μαμά μου που ποτέ δεν γνώρισα. Κι όμως, κάθε μέρα κατοικεί τον λογισμό μου, τη σκέψη μου, την ψυχή μου. Κι όμως, ακόμα δεν την ένιωσα στη σάρκα μου, τη σάρκα τη δική μας, μαμά μου, μπαμπά μου. Είναι τόσο δύσκολο να σας αγγίξω, να ζεσταθώ στην αγκαλιά σας, ν' αποκοιμηθώ μαζί σας... Αυτό ψάχνω πενήντα χρόνια τώρα παντού... Μέσα στο σπίτι, στα σπίτια μου, σε όλα τα δωμάτια, στον ύπνο μου, στις χώρες όπου πήγα, στα νεκροταφεία, στο Άουσβιτς, στο Μπιρκενάου... Συνεχώς σας ψάχνω, παντού, και ακόμα δεν σας βρήκα...