Η Αμμόχωστος Βασιλεύουσα του Κυριάκου Χαραλαμπίδη είναι "τόπος" εντάσεων και εκστάσεων. Τα δύο συνθλίβουν τον ποιητικό λόγο σε συνθέσεις οριακές, καθώς η ιστορική τραγωδία δοκιμάζεται στην "εξωτερική" αντοχή των λέξεων, αλλά και στην εσωτερική ιδιοσυστασία τους. Τούτο δεν είναι μανιέρα ούτε "χτυπήματα" μόνο ήχων και "θυμωμένο" συναίσθημα. Αντίθετα γίνεται με εσωτερική διαστολή ικανή να μας δώσει το πρεπούμενο εύρος για μια στάση ανα-θεώρησης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εδώ εισχωρούμε βαθύτερα στο "ξύλο" του ποιήματος, στους πυκνούς ρόζους του, καθώς βιώνουμε, π.χ., τον ονειρικό διάκοσμο, τους "νομισματικούς" ισολογισμούς, την ανατολική απόκλιση, την υποσχετική δίψα: εσωτερικά, πεισματικά, συντονισμένα, για να καταμετρηθούν οι πιο αφανείς διαφορές. Στο σημείο αυτό, καθώς είναι φυσικό, παραμονεύουν έντονες παραδοξολογίες, μαγνητικές αντιθέσεις, και, όχι σπάνια, περίεργες αντιφάσεις και εσωτερικοί κραδασμοί. Η συχνότητά τους και το όριο της υπερβολής τους βεβαιώνουν το "ύψος" την αντοχή και εγκυρότητα της ποιητικής τους: με άλλα λόγια το πέρασμα από την ύλη στη σύλληψη και όχι αντίστροφα.