Ήταν ένα χωριουδάκι, που το έλεγαν Σκυθρωπό. Το έλεγαν έτσι, επειδή οι κάτοικοί του ήταν σκυθρωποί, δηλαδή κατσούφηδες. Γι' αυτό και δεν είχαν καμιά όρεξη για κουβέντες και χαμόγελα. Εξαίρεση αποτελούσε η οικογένεια του μπάρμπα-Μήτσου, που όλοι τους, ο μπαρμπα-Μήτσος, η γυναίκα του η κυρα-Λένη και τα παιδιά τους, ήταν πρόσχαροι και ομιλητικοί.

Όταν μια φορά πέρασε από το Σκυθρωπό ένας ταξιδιώτης που ήταν ταλαιπωρημένος και νηστικός, όχι μόνον κανένας κάτοικος δεν του πρόσφερε βοήθεια αλλά ούτε που του μιλούσε. Η μόνη που του μίλησε ήταν η μικρή κόρη του μπάρμπα-Μήτσου, η Φιλιώ, που από μόνη της προσφέρθηκε να βοηθήσει τον ταξιδιώτη πηγαίνοντάς τον στο σπίτι της. Εκεί, μέσα σ' ένα πρόσχαρο περιβάλλον, ο ξένος γνώρισε μια αφάνταστη φιλοξενία. Όμως, απόρησε· πώς γινόταν μέσα σ' αυτό το σπίτι να είναι όλα τόσο όμορφα, ενώ οι άλλοι κάτοικοι που συνάντησε, ήταν αφιλόξενοι. Και τότε ο μπάρμπα-Μήτσος του έδωσε την εξήγηση:
- Είναι γιατί εμείς ό, τι φτιάχνουμε, βάζουμε μέσα και καλοσύνη. Στο φαγητό, εκτός από αλάτι, βάζουμε πάντοτε και καλοσύνη. Το ψωμί, εκτός από αλεύρι, ζυμάρι και αλάτι, το ζυμώνουμε βάζοντας μέσα και καλοσύνη. Και να μην πολυλογώ, όλα μας τα προϊόντα έχουν μέσα τους και καλοσύνη. Και τότε ο ταξιδιώτης απόρησε:
- Καλά, και πού τη βρίσκετε αυτή την καλοσύνη;