Τι παθαίνει κανείς με τον Όμηρο από την πρώτη ώρα που θα τον συναρπάσει η γοητεία του, το είχαμε και άλλοτε επισημάνει: Ο ποιητής μας παραστέκει μόλις αρχίζουμε να μεγαλώνουμε, μας συντροφεύει σε όλη μας τη ζωή ως τα βαθιά γεράματα, χωρίς να τον χορταίνουμε, και όταν νομίζουμε πως τελειώσαμε μαζί του, διψούμε να τον πάρουμε από την αρχή στα χέρια. Θα λέγαμε πως το τέλος της μελέτης του Ομήρου ταυτίζεται με το τέλος της ζωής μας. [...]
Πόσο αληθινός είναι ένας τέτοιος λόγος το δείχνει ο τόμος αυτός, ο τέταρτος στην επίπονη πορεία ενός φιλολόγου να πλησιάσει τον Όμηρο.

(από τον πρόλογο του βιβλίου)