Κι εκείνος περνούσε και τα είδε. Κι αναρωτήθηκε μην είναι ο Έρικ. Και τι νέο κόσμο είχαν φτιάξει με τους Κορτές, τους Πισάρο τους, ναι, και τους λόρδους Χάου, ακόμα και τους Ουάσινγκτον. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας: αναρωτιέμαι, είπε, αν επηρέασε καθόλου το κλίμα -αναρωτιέμαι αν ο σπόρος, το σπέρμα της υπήρχε στον Κολόμβο. Άραγε ήταν αυθεντική; Μπορεί να βρει κανείς μια λέξη εκεί; Γίνεται να εντυπωθεί εκ του μηδενός κάτι αυθόρμητο σ' αυτούς τους άντρες που είχαν συναντήσει τόσο στη Σκανδιναβία όσο και στους Μογγόλους;


Σ' αυτό το λαμπρό δείγμα του αμερικανικού ιμπρεσιονισμού, που είναι δοκίμιο και ταυτόχρονα μυθιστόρημα, χρονικό, ποίημα, ρεπορτάζ και μανιφέστο, ο Γουίλιαμς προβάλει τις πιο "αμιγείς", τις πιο "γνήσια" αμερικάνικες πλευρές σε κάθε τομέα του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, απορρίπτοντας ό,τι μένει προσκολλημένο στην ευρωπαϊκή παράδοση και επιμένοντας στη δημιουργία μιας "αυτόνομης" αμερικανικής έκφρασης.