H Δώρα Κασκάλη ανακαλύπτει στο μαύρο κουτί της μνήμης τη σωτηρία των ύστατων, ακραίων πράξεων. Αφηγείται δεκαέξι ιστορίες συνθέτοντας ένα ψηφιδωτό από ανθρώπινες ανάσες, όπου η καθημερινότητα είναι απλώς ένα συμβατικό σκηνικό. Στις παράδοξες ιστορίες των ηρώων της ανατέμνει τα συναισθήματά τους και φωτίζει τις εσωτερικές αγωνίες και τις προσωπικές δυσκολίες τους. Περιγράφει τη μάταιη προσπάθειά τους να υπερβούν ό,τι τους έχει διαμορφώσει. Προσπαθώντας μετανιωμένοι να αποκηρύξουν τον εαυτό τους, τελικά βυθίζονται γαλήνια σε αυτόν, αντιμετωπίζοντας με καθησυχαστική πραότητα και ευλάβεια τις συνθήκες που τους καθόρισαν. Στο τέλος πεπεισμένοι πως ό,τι τους καταστρέφει εντέλει τους σώζει, ενδίδουν στο δικό τους μοναδικό παρόν.