Εκείνο το μεσημέρι στο κυριακάτικο τραπέζι η Φρύνη σταμάτησε ξαφνικά να τρώει και είπε σπρώχνοντας δισταχτικά με τη γλώσσα ένα από τα μπροστινά της δόντια:

"Μαμά, τούτο το δόντι μου κουνιέται!"
"Να το βγάλουμε, για να φυτρώσει το καλό δόντι."
"Και τούτο είναι καλό!" υπερασπίστηκε το κουνιστό δόντι της η Φρύνη.

Όμως, όσο και να το υπερασπίστηκε, εκείνο -το δόντι λέω- έκανε τα δικά του και μετά η Φρύνη περίμενε τη νεράιδα των δοντιών. Μη ρωτάς γιατί. Είναι μια ολόκληρη ιστορία και δε γίνεται να τη διαβάσεις όλη εδώ στο οπισθόφυλλο...