Περιπλανιέμαι με το κόκκινο ποδήλατο ανάμεσα στα σπίτια του χωριού και προχωρώ μέχρι την παλιά, σκουριασμένη καγκελόπορτα του χορταριασμένου κήπου. Κοντοστέκομαι. Το άρωμα από τις φλαμουριές και το αγιόκλημα φέρνει στη μνήμη μου εικόνες.
Νομίζω πως σε ένα δωμάτιο βλέπω ξανά τον Λουντοβίκο να παίζει πιάνο, ένα προνόμιο που θα χάσει όταν οι Γερμανοί επιτάξουν τη βίλα μας. Δίπλα του, η μαμά χαμογελά ένοχα, σίγουρη πως ο παράνομος δεσμός της τη βοηθά να υψώσει ένα τείχος που θα τη χωρίσει από τους νεκρούς. Ο μπαμπάς γλιστρά το χέρι του στην πλάτη της και το αφήνει εκεί, προσπαθώντας να την κρατήσει για πάντα κοντά του. Δεν υποψιάζεται ότι το τοπίο της ζωής θα αλλάξει αμέσως μόλις η περιουσία του ισοπεδωθεί κάτω από το σφυροκόπημα των βομβαρδισμών.
Μαζί με την αδελφή μου, Λουτσία, γελάμε ανέμελα και κάνουμε όνειρα, καθώς οι επιθυμίες του κορμιού μας ωριμάζουν. Κοιτάζουμε τον Μαρτσέλο, το νεαρό φοιτητή που προστέθηκε ξαφνικά στη συντροφιά μας. Ακόμα δεν έχει λάβει το στρατιωτικό έγγραφο που θα σφραγίσει τη μοίρα του... Κατηφορίζω το στενό, επαρχιακό δρομάκι πάνω στο ποδήλατό μου. Στην αρχή κυλώ αργά, μετά ολοένα και πιο γρήγορα. 1941, 1943, 1944, 1950. Οι καταραμένες χρονολογίες στροβιλίζονται γύρω μου μαζί με τις σφαίρες και τη δυσωδία του θανάτου. Είναι η εποχή που ο οδοστρωτήρας του πολέμου έχει αρχίσει να χαράζει την πορεία του μετατρέποντας την Ιταλία σε ένα άναρχο βασίλειο από χαλάσματα...