Ο ήρωας του διηγήματος του Γκάρσιν κλείνεται σε ένα ψυχιατρικό άσυλο και ανακαλύπτει πως το απόλυτο Κακό βρίσκεται εκεί με τη μορφή τριών κατακόκκινων λουλουδιών που έχουν φυτρώσει στην άκρη του κήπου και μοιάζουν με παπαρούνες. Κι εκείνος δεν θα σταματήσει, είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ακόμη και την ίδια του τη ζωή για να τα κόψει και να σκοτώσει, έτσι, το Κακό.
Με σπάνιας έντασης λιτότητα, το διήγημα αυτό στοιχειώνει όσους το διαβάζουν, καθώς προσεγγίζει με μοναδικό τρόπο το μυστήριο και την ομορφιά της τρέλας, μιας κατάστασης την οποία ο συγγραφέας, έχοντας να παλέψει με τους δαίμονες ενός τρομερού κόσμου, βίωσε ώς τα άκρα, βάζοντας τέρμα στη ζωή του στα τριάντα τρία του χρόνια.
Μορφή ευγενική και βασανισμένη από την ψυχική ασθένεια που κληρονόμησε, λογοτέχνης αξιώσεων ο οποίος δεν πρόλαβε καν να διανύσει ένα μέρος της λαμπρής διαδρομής που τον περίμενε, ένθερμος πατριώτης που τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Βσέβολοντ Μιχαήλοβιτς Γκάρσιν είναι μια μοναχική, βασανισμένη φιγούρα της ρωσικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα και, ειδικότερα, της περίφημης λογοτεχνικής γενιάς της δεκαετίας του 1870. Παρουσιάστηκε νέος στα ρωσικά γράμματα, αυτή την απαιτητική, λόγω παράδοσης, λογοτεχνική κονίστρα, και τράβηξε αμέσως την προσοχή των συγχρόνων του. Μα η ζωή είχε άλλα σχέδια γι' αυτόν. Με την πάροδο του χρόνου βυθιζόταν ολοένα και πιο πολύ στο πυκνό σκοτάδι που φώλιαζε στην ψυχή του.
Το Κόκκινο λουλούδι είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό από τα διηγήματά του. Μιλά με συγκλονιστικό τρόπο για την τρέλα, αυτήν που οδήγησε τον συγγραφέα του στην αυτοκτονία.

(από τον πρόλογο του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη)