Η περιοχή της Λαυρεωτικής είναι ένας "προνομιακός χώρος" -όρος που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος- του φιλμικού θεάματος. Πράγματι ένα πλήθος ταινιών για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση αλλά και ντοκιμαντέρ, έχουν γυριστεί στην ευρύτερη περιοχή της (Κερατέα, Ανάβυσσος, Λαύριο, Σούνιο). Ειδικότερα η ατμόσφαιρα της πόλης του Λαυρίου με το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου από το 1994 έως σήμερα (παλαιότερα Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου ως το 1981 και από το 1983-1989 Ελληνική Μεταλλευτική Μεταλλουργική Εταιρεία), τα νεοκλασικά, τους φοίνικες και τα βιομηχανικά ερείπια, την εργατική γειτονιά του Κυπριανού με το ιδιαίτερο χρώμα, τους λόφους με τις σκωρίες, τις υπόγειες σκοτεινές διαδρομές, τη Γαλλική Σκάλα στο λιμάνι, τον προσφυγικό καταυλισμό και άλλα πολλά, ασκούν μια ιδιαίτερη έλξη και γοητεία, μαγνητίζουν τους σκηνοθέτες και δημιουργούς που ανακαλύπτουν κοντά στην Αθήνα, κυριολεκτικά, μια πόλη Studio.
"Σε ποια πόλη θα θέλατε να ζείτε;" ρώτησαν κάποτε τον Φεντερίκο Φελλίνι. "Στην Τσινετσιτά" απάντησε αυτός, "γιατί μπορεί να τις περιέχει όλες". Να μια απάντηση που περικλείει το μυστήριο της σχέσης του σινεμά με την πόλη. Το Λαύριο, μια πόλη μνήμης, (που παραπέμπει στη φανταστική αόρατη πόλη του Καλβίνο, τη Ζάιρα), είναι από μόνη της μια πραγματική κινηματογραφική πόλη που ανταποκρίνεται στα όνειρα, τα οράματα και τις προσδοκίες των σκηνοθετών μας.
Στην εργασία αυτή καταγράφονται τα φιλμ και οι αντίστοιχοι χώροι που χρησιμοποιήθηκαν στη Λαυρεωτική, αναφέρονται τίτλοι και στοιχεία για τις ταινίες αυτές [...]

(απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου)