Επίκληση (α)

Εσύ που πάντα έζησες με γνώμονα τα πρέπει και δεν πρέπει, άκουσέ με κι εμένα που τις επιθυμίες μου κυνήγησα σε πείσμα των κανόνων. Άκουσέ με, καλή μου, έστω και μια φορά. Μην κόβεις σε παρακαλώ τις λέξεις μου στη μέση. Ας τις να βρουν ελεύθερα το δρόμο τους. Είναι πουλιά πετούμενα οι λέξεις και ξέρουν όσα η σκέψη μόνη δεν μπορεί. Μια φράση μου μονάχα αρκεί: Στα μέχρι τώρα βήματά μου πυξίδα μου είχα την καρδιά και δεν μετάνιωσα.


Η Ιουλία Τέττερη με την αμεσότητα και την ομορφιά του ποιητικού της λόγου προσελκύει αμέσως την προσοχή και το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Τα κείμενά της έχουν όλα τα στοιχεία της αληθινής ποίησης: λιτότητα και υπαινικτική διατύπωση, εσωτερικό ρυθμό, πλούτο συναισθημάτων και ιδιαίτερη εκφραστικότητα μέσω των εικόνων.

Νίκος Στουπάκης
Δρ. Φιλολογίας