Ο Σερ δεν θέλει να εντυπωσιάσει. Γράφει απλά, στρωτά, για ένα κοινό που δεν το αποτελούν οι "ειδικοί". Εκθέτει ένα ιδιαίτερα αυστηρό επιχείρημα που συνδέει σε ένα σφιχτοπλεγμένο όλο τη "φύση" της επιστήμης και την ιστορία της, με τους όρους συγκρότησης των κοινωνιών όπου αναδείχθηκε το επιστημονικό φαινόμενο, με τις αρχές που διέπουν τις κοινωνίες αυτές και με την κατάσταση στην οποία έχουν σήμερα περιέλθει λίγο-πολύ όλες. Πρόκειται για επιχείρημα βαθειά φιλοσοφικό και ουσιαστικά πολιτικό.
Ποια επιστημολογία μπορεί ν' αντιμετωπίσει το οικολογικό πρόβλημα, για το οποίο ευθύνονται και οι φυσικές επιστήμες με τις τεχνητές εφαρμογές τους; Ποια φιλοσοφία του δικαίου προκύπτει από μια επιστημολογία των φυσικών επιστημών; Για ν' απαντήσει σε τέτοια ερωτήματα ο Σερ δείχνει ότι η φυσική επιστήμη δεν είναι τόσο ξένη στα ζητήματα δικαίου και πολιτικής όσο νομίζουμε. Επαναπροσδιορίζει αντίστοιχα την έννοια του "φυσικού δικαίου" με βάση την επιστημονική έννοια της φύσης. Υποστηρίζει ότι το δίκτυο διασυνδέσεων της φυσικής και του δικαίου διέπεται από ένα νομικό πρότυπο νέου τύπου, ότι ο κοινωνικός δεσμός -το κοινωνικό συμβόλαιο- και η αλληλεξάρτηση των μερών της φύσης -το φυσικό σύστημα- έχουν έναν τρίτο δεσμό μεταξύ τους, κι αυτόν ονομάζει "φυσικό συμβόλαιο".