"Πολλές φορές στα όνειρά της ερχόταν και ζωντάνευε η μορφή του πατέρα της. Μπερδευόταν και γινόταν ένα με κείνη του Στράτου. Το ίδιο πρόσωπο έπαιρνε δύο μορφές, κι όμως ήταν ένα και το αυτό. Ο πατέρας και ο Στράτος, ο Στράτος και ο πατέρας. Γι' αυτήν ήταν το ίδιο. Η φαντασία της φτερούγιζε, απομακρύνονταν και την κατάπινε το σύμπαν. Μετά επέστρεφε μέσα από τα ίδια σύννεφα και τινάζοντας τρελά τα φτερά της ξαναγύριζε. Φώλιαζε μέσα στα όνειρα και μέσα από το λευκό της πουπουλένιο μαξιλάρι εξατμίζονταν από τις στοές του μυαλού. Και να πάλι ο Στράτος, ίσως και ο πατέρας. Να την κοιτάζει με κείνο το πυκνοκατοικημένο βλέμμα του. Εκείνη φέρνει τα δάχτυλα απαλά πάνω του, στην αρχή μόλις που τον αγγίζουν, μετά πιο ρυθμικά αρχίζουν να χορεύουν στη προσπάθεια να τον πλάσουν, να τον διαμορφώσουν, να αλλάξουν την μορφή του. Θέλει να γλυκάνει το βλέμμα, να σκουπίσει τον πόνο από την ψυχή του."
Συχνά η πορεία μιας ζωής σηματοδοτείται από την αγάπη που πήραμε και δώσαμε και σίγουρα από αυτήν που δεν τολμήσαμε να διεκδικήσουμε. Η ζωή είναι μια μάχη, που ο καθένας τη δίνει με τα δικά του όπλα.