Το εθνικό κίνημα των Ελληνοκύπριων, ως κίνημα αυτοδιάθεσης και ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, πήρε μεταπολεμικά τη μορφή ενός μαζικού, αντιαποικιακού και εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Στο βιβλίο αυτό καταβάλλεται προσπάθεια να ακουστεί η φωνή των Ελληνοκύπριων και να παρουσιαστεί η δική τους πλευρά μέσα από τον Τύπο και τις αρχειακές πηγές. Επιπλέον εξετάζεται η πολιτική της αποικιοκρατικής κυβέρνησης και ο τρόπος με τον οποίο επηρέασε τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό του νησιού και όχι τόσο η "βρετανική πλευρά των γεγονότων" ή η διεθνής διάσταση του κυπριακού ζητήματος ή η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, θέματα που τόσο έχουν αναλυθεί σε άλλες μελέτες.
Αυτό ακόμη που επιχειρείται εδώ είναι μια ανάλυση του πώς η ανάληψη της ηγεσίας του αγώνα από τη δεξιά και την Εκκλησία και η δυναμική παρουσία του ΑΚΕΛ οδήγησαν στην έξαρση των εθνικών αισθημάτων και στην ανάπτυξη ενός αντιστασιακού πνεύματος στον πληθυσμό. Και βέβαια, πώς κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ δημιουργήθηκε μια συλλογική δυναμική που εκδηλώθηκε και με βίαιες συγκρούσεις με την αποικιακή δύναμη. Στο συγκρουσιακό πεδίο εντάχθηκαν και οι Τουρκοκύπριοι. Το γεγονός της βίας των δυο εθνοτικών ομάδων, Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων, ερμηνεύεται όχι μόνο ως απόρροια της ανάπτυξης δυο αντίπαλων εθνικισμών, αλλά και ως αποτέλεσμα του ρόλου της βρετανικής κυβέρνησης, η οποία υποδαύλισε τη διαίρεση του πληθυσμού.