Ο συγγραφέας διερευνά την ιστορία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος τη δεκαετία του '40, που συνδέεται άμεσα με την άνοδο και την πτώση του αντιστασιακού κινήματος του ΕΑΜ. Ανιχνεύει τους στόχους και παρακολουθεί πώς ένα συνδικαλιστικό κίνημα μιας κατά βάσιν αγροτικής χώρας κατόρθωσε, στη διάρκεια της Κατοχής, να γίνει μεγάλο και ισχυρό, και με ποιους τρόπους, μετά την Απελευθέρωση, οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, με την επέμβαση του κράτους, έπεσαν και πάλι στα χέρια κρατικοδίαιτων εργατοπατέρων. Στη μεταπολεμική αυτή φάση, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν ελληνικά πολιτικά κόμματα και οι ξένοι μεσολαβητές, καθώς τα πολιτικά περιθώρια καθορίζονταν από το διεθνές πλαίσιο της εντεινόμενης διαμάχης μεταξύ των δυτικών δημοκρατιών και της Σοβιετικής Ένωσης. Μιας διαμάχης στην οποία η Ελλάδα είχε εμπλακεί ήδη πριν το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ξένοι μεσολαβητές, που ήρθαν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν στην οικοδόμηση ενός ελεύθερου και δημοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος, δεν τολμούσαν, για λόγους διεθνούς πολιτικής σκοπιμότητας, να καταγγείλουν τις αυθαίρετες επεμβάσεις των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων και των ανθρώπων τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ο έντεχνος τρόπος με τον οποίο ο αγώνας για τη δημοκρατία και την ελευθερία υποτασσόταν κάθε φορά στην επιτακτικότητα της μάχης κατά του κομμουνισμού αποτελεί το κεντρικό θέμα αυτού του βιβλίου.