Στην παρούσα μελέτη επιχειρούνται αρχικά ο εννοιολογικός προσδιορισμός και η θεμελίωση της διαπλάσεως του δικαιώματος προσδοκίας, ως αρρύθμιστου δικαιικού μορφώματος (γενικό μέρος). Στη συνέχεια, εξετάζεται η ειδικότερη μεταχείριση του δικαιώματος προσδοκίας στα σημαντικότερα επιμέρους ζητήματα (ειδικό μέρος), πάντοτε με γνώμονα την προηγηθείσα θεμελίωση. Τα παραδείγματα αναφοράς που χρησιμοποιούνται έχουν αντληθεί απ’ όλο το φάσμα του ιδιωτικού δικαίου και περιλαμβάνουν τις κύριες περιπτώσεις σχηματισμού δικαιώματος προσδοκίας. Εδώ ανήκουν τα δικαιώματα η κτήση των οποίων τελεί υπό δικαιοπρακτική αίρεση ή προθεσμία (με κύρια παραδείγματα τις απαιτήσεις υπό αίρεση ή προθεσμία, τις εξασφαλιστικές μεταβιβάσεις που τελούν υπό τη διαλυτική αίρεση της απόσβεσης της ασφαλιζόμενης απαίτησης, το κληρονομικό καταπίστευμα, κατ’ εξοχήν δε την πρότυπη περίπτωση του συμφώνου επιφύλαξης κυριότητας κατ’ ΑΚ 532), η κυριότητα που υπολογίζει να αποκτήσει ο μισθωτής στην καταχωρισμένη χρηματοδοτική μίσθωση, η προσημείωση υποθήκης, το κατατεθειμένο σήμα πριν από την καταχώρισή του κ.α.. Από την άλλη μεριά, ακριβώς επειδή το ειδικότερο νομοθετικό καθεστώς των επιμέρους δικαιωμάτων σε σχέση με τα οποία μπορεί να σχηματίζεται δικαίωμα προσδοκίας είναι αυτονόητα διαφορετικό, γίνεται προσπάθεια να εξαχθούν κατ’ αφαίρεση όσο το δυνατόν κοινά γενικά χαρακτηριστικά της ειδικότερης μεταχείρισης του δικαιώματος προσδοκίας και να σχηματιστεί έτσι μια ενιαία θεωρητική προσέγγιση, την οποία έχει ανάγκη το εν λόγω δικαίωμα, ως αρρύθμιστο δικαιικό μόρφωμα.