Η απαγορευμένη επιθετικότητα, της οποίας η ρητή και έμπρακτη εξωτερίκευση καταστέλλεται και υποβάλλεται σε αυστηρό κοινωνικό έλεγχο, μοιάζει να βρίσκει ένα συμβολικό τρόπο έκφρασης μέσα στα λαϊκά παραμύθια. Ο κόσμος των παραμυθιών, και ειδικότερα των μαγικών παραμυθιών, δεν υπάγεται στους αυστηρούς προκαθορισμούς της πραγματικότητας. Ο φανταστικός χαρακτήρας τους, ακριβώς όπως συμβαίνει και με το μύθο, αποδεσμεύει τη φαντασία από τα όρια της ορθολογιστικής σκέψης ή των απαιτήσεων του ρεαλισμού, και ευνοεί την ανάκυψη φαντασιώσεων, που λίγες πιθανότητες θα είχαν να σπάσουν το φράγμα της λογοκρισίας και να αναδυθούν στη συνείδηση. Εντοπισμένοι σε ανύποπτο χώρο και χρόνο, οι υπερφυσικοί ήρωες, η συστηματική παραβίαση των φυσικών νόμων, οι μεταμορφώσεις και τα χίλια δυο αλλά επινοήματα της φαντασίας που υφαίνουν τον ιστό του παραμυθιού, αποτελούν ιδανικό όχημα για μια απεριόριστη έκφραση των ψυχοσυναισθηματικών διεργασιών που δομούν το χώρο του ασυνείδητου και της επιθυμίας.