Τί είναι το "Τίς ο λαλών", τί είναι οι "Βίοι ακατάλληλοι"; Μπορούν να ονοµαστούν διηγήµατα; Να µπούν στην κατηγορία των αφηγήσεων του Παπαδιαµάντη, του Κονδυλάκη, του Βιζυηνού, ή και των πιο σύγχρονων ελλήνων διηγηµατογράφων;
Του Τακόπουλου τα διηγήµατα, - ας τα πούµε έτσι προς το παρόν - είναι περισσότερο σατιρικές ή χιουµοριστικές πολλές φορές ποιητικές "πικρές" µικρές ιστορίες, έλκουσαι την καταγωγή τους από τις λεγόµενες αγγλικά και αµερικανικά "short stories", ένα είδος µε κάποιους κανόνες, ο αυστηρότερος των οποίων είναι, εκτός από την ύπαρξη χιούµορ, η συντοµία και η απουσία παντός περιττού, δηλαδή µια απόλυτος οικονοµία της γραφής, η οποία και αποτελεί το κυριότερο Κεφάλαιό της, όπως δεν θα έλεγε ο Άνταµ Σµιθ ή ο επίσης πολυγραφότατος Καρλ Μαρξ· και έχουν την τύχη να συνοδεύονται από τα σχέδια της Σοφίας Ζαραµπούκα, τόσο ταιριαστά όσο και τα σχέδια του James Thurber για τα δικά του short stories. Όπως δε θα µπορούσαµε ποτέ να ισχυριστούµε στα αγγλικά ότι ο Παπαδιαµάντης και ο Ντοστογιέφσκυ έγραφαν short stories, δεν είναι δυνατόν και να χαρακτηρίσουµε στα ελληνικά σαν διηγήµατα τα short stories του Henry James, του James Thurber, ή της Ντόροθυ Πάρκερ και του Πάρι Τακόπουλου.
Ίσως για τους τελευταίους δεν θα πρέπει να ξεχνάµε ότι και οι δύο ήσαν και κριτικοί. Πώς να ξεχάσει κανείς, το επιγραµµατικό τέλος µιας κριτικής της Ντόροθυ Πάρκερ για το "Iceman cometh" του Γιουτζήν Ο' Νήλ. "The Iceman cometh, it is longeth and it stinketh". Ή το άλλο που είχε γράψει για την Kathrine Herburn, σε µια από τις πρώτες εµφανίσεις της: "she ran the whole gamut of emotions, from A to B" (διέτρεξε όλη την κλίµακα των συναισθηµάτων από το Α έως το Β, µε την µουσική σηµασία των "γραµµάτων").
. . . . . . . . . . . . . . . . .