Η φιλοσοφία δεν είναι ενατένιση, ούτε αναστοχασμός, ούτε επικοινωνία, αν και κάποια στιγμή κατάφερε να πιστέψει ότι είναι πότε το ένα, πότε το άλλο, λόγω της ικανότητας που έχει ο κάθε πνευματικός κλάδος να γεννά τις ίδιες του τις αυταπάτες και να κρύβεται πίσω από ένα σύννεφο ομίχλης το οποίο εκπέμπει επί τούτου. Δεν είναι ενατένιση, επειδή ενατένιση είναι τα ίδια τα πράγματα καθ' όσον τα βλέπουμε μέσα από τη δημιουργία των ίδιων τους των εννοιών. Επίσης, δεν είναι αναστοχασμός αφού κανείς δεν χρειάζεται τη φιλοσοφία για να αναστοχαστεί πάνω σε κάτι: νομίζουμε ότι δίνουμε πολλά στη φιλοσοφία με το να την κάνουμε τέχνη του αναστοχασμού, της αποστερούμε, όμως τα πάντα, αφού ούτε οι μαθηματικοί περίμεναν ποτέ τους φιλοσόφους, για να αναστοχαστούν πάνω στα μαθηματικά, ούτε οι καλλιτέχνες, για να αναστοχαστούν πάνω στη ζωγραφική ή στη μουσική. Το να ισχυρίζεσαι, λοιπόν, πως αυτοί γίνονται φιλόσοφοι, μοιάζει απλά με κακόγουστο αστείο, επείδη ο αναστοχασμός τους ανήκει στην αντίστοιχη δημιουργία.

Ο Ζιλ Ντελέζ (1925-1995) και ο Φελίξ Γκουατταρί (1930-1992) κατάφεραν να υπηρετήσουν μια διαφορετική αντίληψη για τα γράμματα, τις τέχνες και τη φιλοσοφία, εισάγοντας νέες έννοιες και έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Μαζί έγραψαν βιβλία όπως το "Αντι-Οιδίπους, καπιταλισμός και σχιζοφρένεια" (ελλ. εκδ. Κέδρος-Ράππα), το "Mille plataux" και το "Κάφκα, για μια ελάσσονα λογοτεχνία" (ελλ. εκδ. Καστανιώτη).