Για ένα παραμύθι: [«Μου πήρε μια ζωή για να ζωγραφίσω σαν παιδί». Πολλές σκέψεις μου γαργάλησε ο μέγας Πικάσο απ’ την ώρα που διάβασα αυτή την καταγεγραμμένη σκέψη του. Αυτή, που έσταξε η μνήμη μου αυθόρμητα και με ακολουθούσε ασίγαστα, ενώ διάβαζα αυτό το παραμύθι. Ένα παραμύθι όπου βουτάς και με βαρκάκι τη δική σου φαντασία, όχι δανεική, διασχίζεις και κάπως, μυστήρια κάπως, θυμάσαι από τα πολύ παλιά σου όλα αυτά που ξέχασες, που άφησες και πορεύτηκες «ενήλικας»… Πλάκα έχει! Σοβαρή πλάκα! Γιατί στην αρχή σε δυσκολεύουν συνήθειες ενήλικου… Ψάχνεις τι ακριβώς εννοεί, σε ποιον απευθύνεται, μήπως υπάρχει κάποια «βοήθεια» στην κατανόηση πριν την αρχή, παιδεύεσαι με «δηλαδή» και «διότι» του αυθάδη ρεαλισμού, αναζητάς ενηλίκων εξηγήσεις στην πλοκή. Τίποτα τέτοιο δεν χρειάζεσαι. Ετούτο το παραμύθι δεν έχει πλοκή, έχει ροή συναισθημάτων. Μόνο τις αισθήσεις σου, για να αισθανθείς. Μόνο αυτό. Έχει «στιγμή», μια συνεχή στιγμή χωρίς πριν και μετά. Αν βέβαια αφεθείς να αισθανθείς. Να αισθανθείς ένα «μου έλειψες» για ό,τι σου έλειψε, ένα «μου λείπει» αφού αντέξεις την αποδοχή ότι σου λείπει. Να χαρίσεις «μου λείπεις» με γενναιοδωρία στον λόγο και θάρρος ψυχής… όχι μιζέριες. Θέλουν ανέκαθεν θάρρος τα αισθήματα. Να αφεθείς με πονηρεμένη αγνότητα παιδιού. Και μετά, ανάποδα μετά, να μελετήσεις τη διαδρομή του συγγραφέα. Να τον δεις στη βόλτα του στον κόσμο. Και πού δεν ταξίδεψε! Να τον χαρείς δίπλα στον Nelson Mandela, ως εθελοντή του ΟΗΕ, δίπλα στη Μητέρα Τερέζα, σε προσωπικότητες διάσημες και άσημες. Ιδίως άσημες, όπως εκείνο το παιδί που του έγλυφε τα πατουσάκια του μια ύαινα, ενώ εκείνο πάλευε μια κρίση της αυτιστικής του φύσης. Να τον χαρείς σε όρη και βουνά, σε χώρες, σε ποτάμια, σε ζούγκλα… Τι θράσος να μολύνουμε και τη λέξη «ζούγκλα» οι σύγχρονοι! Για ό,τι κακό… «Ζούγκλα γίναμε!», λέμε. Μα η ζούγκλα έχει νόμους, ιεραρχία, έχει σεβασμό. Έχει κι αυτούς τους χιμπατζήδες του παραμυθιού. Έχει και έναν Δρ. Αρχιμανδρίτη, να κατασκοπεύει τρυφερά, όλα τα τρυφερά. Και να μιλάει σ’ ένα παραμύθι με λόγια ασυνήθη. Έμπλεα συναισθημάτων και «Μου έλειψε», «Μου λείπει». Όλα σε τούτο το παραμύθι είναι συγκινητικά ασυνήθη. Γιατί του πήρε μια ζωή για να εκφραστεί σαν παιδί. Να διαφυλάξει μέσα του το παιδί. Και να μιλήσει αγέρωχα, θαρρετά και ήσυχα για ό,τι του λείπει, για ό,τι του έλειψε]. Ρέα Βιτάλη, συγγραφέας