Η Μαρίνα για τέσσερα ολόκληρα χρόνια είχε καταδικάσει τον Κλάους. Κατάφερε ωστόσο να ξεπεράσει την αδυναμία της, θέλοντας πολύ να τον ξαναδεί. Και άκουσε ξαφνικά την ομολογία της Αγγελικής που τον αθώωνε. Και έβλεπε τώρα με πίκρα, ότι όλη εκείνη η απελπισία, η απογοήτευση, η απόγνωση και ο πόνος ήταν τα δώρα μιας οικτρής πλάνης... Τα δώρα ενός εφιάλτη που ξύπνησε... "Την ώρα που έσβηνε το φεγγάρι"!

Η "άβυσσος της ψυχής του καλλιτέχνη" έγινε ο κήπος όπου περιπλανήθηκε η ηρωίδα, για ν' αντλήσει και πάλι τη δύναμή της.
Ακολουθώντας τα βήματά της, αποκαλύπτουμε μαζί της αυτή τη δύναμη, που κάνει ένα πλάσμα ν' αναγνωρίζει τον εαυτό του, μέσα από τη μορφή ενός άλλου... Τη μαγική δύναμη της τέχνης της αγάπης του γλύπτη, που εξυμνεί, εξυψώνει, αναγεννά και μεταμορφώνει...