Το πρόβλημα της ανεργίας έχει αναδειχθεί ως το σημαντικότερο πρόβλημα των κοινωνιών του αναπτυγμένου κόσμου στο τέλος του 20ού αιώνα. Με σημαντική καθυστέρηση διαπιστώνεται ότι οι συνέπειες της εκτεταμένης και παρατεταμένης ανεργίας αφορούν όχι μόνο την ατομική ευημερία των ανέργων και την κοινωνική ευημερία του συνόλου των πολιτών, αλλά θέτουν σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα οργάνωσης της κοινωνίας, της αγοράς εργασίας και της καθημερινής ζωής όλων. Η οικονομική θεωρία έχει καλλιεργήσει έναν διπλό εφησυχασμό: αφενός ιεραρχώντας το ζήτημα της ανεργίας χαμηλά στις προτεραιότητες των οικονομικών παρεμβάσεων και αντιμετωπίζοντας την ανεργία ως κοινωνικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί από την, με στενή έννοια οριζόμενη, κοινωνική πολιτική· αφετέρου αποδίδοντας την ευθύνη της ανεργίας στους ίδιους τους άνεργους και τους μισθωτούς, ενοχοποιώντας τα θύματα. Το βιβλίο εξετάζει κριτικά τη διαμόρφωση των αντιλήψεων των οικονομολόγων για την ανεργία, από τους εμποροκράτες ως τις σύγχρονες θεωρήσεις, επιδιώκοντας να απομυθοποιήσει την οικονομική θεωρία και να δείξει τα προβλήματα συγκρότησης του επιστημονικού λόγου αναφορικά με το φαινόμενο της ανεργίας.