Μέρες γεμάτες θάματα, μέρες γεμάτες μάγια, ήταν εκείνα τα παλιά, παμπάλαια τα χρόνια, που ζούσε κόρη γελαστή, φωτοστεφανωμένη.
Οι πιο παλιοί παππούδες μας για τούτη διηγούνται, ότι εξεπετάχτηκε απ' το βαθύ το χάος, που είχε σπλάχνα ζοφερά μ' απέραντη μαυρίλα.
Μια μέρα καθώς ήτανε όλ' ήσυχα κι ωραία, το χάος αναρρίγησε κι ανοίχτηκε, και τότε...
απ' τα βαθιά τα σπλάχνα του πετάχτηκε επάνω, μέσα σε γρήγορη αστραπή και με βροντή συνάμα, μια κόρη όμορφη πολύ και ανθρωπολαλούσα.
Ήταν η σιτοδότρα Γη, η πλατυμετωπούσα...