Πάντα πίστευα ότι το ελληνικό θέατρο της περιόδου 1953-1978, στο οποίο πρωταγωνίστησε και ο πατέρας μου (αυτή ήταν συνοπτικά η εικοσιπενταετία της δημιουργίας του...), δεν ήταν απλώς η καλλιτεχνική περιπέτεια μιας ομάδας -και μιας ευρύτερης παρέας- ταλαντούχων συγγραφέων, που είχε την τύχη να συμπέσει με μια γενιά αξεπέραστων ηθοποιών.

Ήταν ταυτοχρόνως το παρακολούθημα και η διεισδυτική καταγραφή μιας κοινωνίας που, μετά την αιματοβαμμένη δεκαετία του '40, αλλάζει, εξελίσσεται και μεταμορφώνεται στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η δική μου γενιά. Μια Ελλάδα φτωχότερη ασφαλώς από τη σημερινή, αλλά σίγουρα πιο απλή, πιο αισιόδοξη και μάλλον πιο καλόκαρδη.

Υπ' αυτήν την έννοια, το θέατρο εκείνης της εποχής φέρει βάρος μαρτυρίας για μια χώρα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πια παρά μόνο στις αναμνήσεις ή τα προσωπικά βιώματά μας. Αλλά η οποία, ευτυχώς για όσους τη γνώρισαν, πρωταγωνιστεί ακόμα σε παλιές κινηματογραφικές ταινίες και σε θεατρικές σκηνές.

[Aπό το προλογικό σημείωμα του Ι. Κ. Πρετεντέρη]