Αν και η παρουσία του Σάντορ Φερέντζι στη ψυχαναλυτική κοινότητα, χάρη τόσο στη θεωρία του, όσο και στην πρακτική του, είναι πολύ σημαντική, τα έργα του ωστόσο δεν συγκρότησαν ένα τέτοιο θεωρητικό σώμα που να οδηγήσει στη δημιουργία σχολής. Ίσως γιατί δεν ήταν αυτό το ζητούμενο για τον Φερέντζι. Παραμένοντας "περιθωριακός", τροφοδότησε την ελευθερία της σκέψης του, που καθρεφτίζεται, αφενός, στις πρωτοβουλίες που πήρε στην πρακτική του και, αφετέρου, στην προσπάθεια καταγραφής της στα κείμενα του. Αναμφιβήτητα, το διαισθητικό του βλέμμα και η διεισδυτική του σκέψη επηρέασαν πολύ την εξέλιξη της ψυχανάλυσης. Η προσπάθεια του να διευρύνει τις ενδείξεις της ψυχαναλυτικής πρακτικής και πέραν της νεύρωσης, καθώς επίσης και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που έδειξε, πιθανόν λόγω προσωπικών βιωμάτων, για το αρχαικό και προοιδιποδιακό ψυχικό υλικό άνοιξαν το δρόμο στην πρακτική της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας.