Όλα τα έργα του Βέλτσου (ποίηση, θέατρο, δοκίμιο, αρθρογραφία) είναι, σε διαφορετικό βαθμό, φροντισμένα αποσπάσματα μιας έν προόδω αυτο-βιο-γραφίας. Ο Βέλτσος θέτει ακατάπαυστα και αξεδιάλυτα τη γραφή στην υπηρεσία του βίου και τον βίο στην υπηρεσία της γραφής.

Έτσι και στον "Θάλαμο", ένα γράμμα από την προσωπική αλληλογραφία του συγγραφέα βάζει σε λειτουργία τη μηχανή και τη μηχανορραφία της γραφής. Ένα γράμμα πού, ένοφθαλμισμένο στο λογοτεχνικό έργο, διασαλεύει τα όρια ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό, αλλά και ανάμεσα σε πραγματικότητα και μυθοπλασία. Ένα γράμμα που θέτει θέμα κυριότητας (σε ποιόν ανήκει ένα γράμμα; Σε όποιον το απέστειλε ή σε όποιον απευθύνεται;). Μια "ερωτική επιστολή" που δεν είναι ερωτική και πού, κατά παράδοξο τρόπο, μετατρέπεται σε ένα είδος φονικής μηχανής. Μια ερωτική επιστολή κάπως ρετρό, ή τελευταία της Ιστορίας (ο Βέλτσος γράφει μετά το τέλος της ιστορίας -του Πατέρα, του Συγγραφέα, του Θεάτρου-, με μια γραφή ανοικονόμητη και πληθωριστική, σημάδι του τέλους). Κυρίως, ένα γράμμα που γίνεται ή αφορμή για να έξυφανθεΐ ή ίντριγκα της γραφής.

Το κείμενο που φέρει τον τίτλο "Θάλαμος" είναι ένα κείμενο που δείχνει με παραδειγματικό τρόπο τί είναι, για τον Βέλτσο, κείμενο. Το θέατρο γίνεται για τον Βέλτσο το πρόσχημα για το προκείμενο (που είναι το) κείμενο. Έργο πολλών γραφών και υπογραφών, αβυσσαλέας διακειμενικότητας, συνειρμικό, κατά τόπους παραληρηματικό, ποίηση και θέατρο αδιάκριτα, το κείμενο/ύφασμα (texte/textum) του Βέλτσου δεν προϋποθέτει τόσο τη σκηνή του θεάτρου όσο τη σκηνή της γραφής. Ή σκηνή της γραφής δεν χωράει στη σκηνή του θεάτρου, ξεχειλίζει απ' αυτήν. Στην πλοκή του θεάτρου ό Βέλτσος αντιτείνει την πλέξη μιας παιγνιώδους γραφής. Μιας γραφής πού παίζει πέρα από -και περιπαίζει- το είδος και το σημείο "θέατρο".

Χάρης Ράπτης