Σε ένα μικρό ορεινό χωριό της κεντρικής Ελλάδας παρουσιάζεται το χρονικό μιας οικογένειας που απλώνεται σε τέσσερεις ολόκληρες γενιές. Ο έρωτας σκιαγραφεί την εξουσία του πάνω στους πρωταγωνιστές, αλλά και περιπλέκει στα αμαρτωλά πλοκάμια του τις δευτερεύουσες μορφές του έργου. Πρωταγωνίστριά είναι η Βάλια, μια αστή που έχει τις συνήθειες της Αθήνας, αλλά εγκλωβίζεται στην ομορφιά του μικρού της χωριού και στην παρουσία ενός ανέπαφου κόσμου, γεμάτου απλότητα και πίστη, όπου η αφέλεια και η απλοϊκή ζωή κατέχουν ιδιάζουσα θέση. Εδώ το έγκλημα και η δεισιδαιμονία στην πιο βλάσφημη μορφή της αναμιγνύονται με το θείο και προσθέτουν στα πρόσωπα της μικρής κοινωνίας ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά κατασκευασμένα από τον πιο ακραίο νατουραλισμό. Δεύτερο πρόσωπο του έργου είναι ο Κωνσταντίνος, ένα μικρό απλοϊκό βοσκόπουλο που τον κυριεύει κι αυτόν το συναίσθημα του έρωτα και παγιδεύεται από τις αριστοκρατικές και άγνωστες σ’ αυτόν συνήθειες που φτάνουν στο χωριό του ως απόηχος των μεγαλουπόλεων, αλλά που κρατά μέσα του την πολεμική κατά του αστικού κόσμου και την καχυποψία απέναντι σε κάθε τι το νεόφερτο. Τα εξηγεί όλα με μια μεταφυσική θυμοσοφία, και με έναν φοβικό σκεπτικισμό. Όλα μέσα στο μυαλό του είναι συμβολικά. Υπάρχει πάντα μια σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου. Ο συγκεκριμένος αποτελεί ένα τραγικό πρόσωπο μέσα στην εξέλιξη του έργου και χάνεται πολύ νέος πολεμώντας στον Κυπριακό αγώνα. Όλα αποκαλύπτονται όμως μετά το χαμό του και σε αυτό συντελεί ένα τρίτο πρόσωπο του έργου, ο Παύλος που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον Κωνσταντίνο και τη Βάλια.