Το βιβλίο αφορά την κρίση χρέους του 2010, η οποία εκδηλώθηκε μετά από μακρόχρονο αναβρασμό και ανακυκλώθηκε στη συνέχεια τρεις τουλάχιστον φορές μέχρι το 2019. Η κρίση χρέους προκάλεσε επώδυνες τροποποιήσεις του ιδιότυπου "αναπτυξιακού μοντέλου" της χώρας αλλά και ανέδειξε τις αντοχές του. Ήταν επίσης καταλύτης ανορθολογικών αντιδράσεων.

Επισκοπώντας όσα συνέβησαν ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το έργο της προσαρμογής υπό τη δαμόκλειο σπάθη του χρέους και των Μνημονίων έμεινε ανολοκλήρωτο παρότι τιθασεύτηκαν τα δίδυμα ελλείμματα και πραγματοποιήθηκαν αξιοσημείωτες θεσμικές αλλαγές. Η χώρα ανέκαμψε τελικά, αλλά πορεύεται ακόμα με πολλά διαρθρωτικά προβλήματα και είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους.

Το ανά χείρας κείμενο δεν είναι ένα χρονικό των τακτικών ελιγμών που επιχειρούσαν οι πρωταγωνιστές του δράματος ή των αμοιβαίων καταγγελιών τους (blame game). Εστιάζει τουναντίον στην ουσία των διλημμάτων, των αποφάσεων ή παραλείψεων, στις βαθύτερες θεσμικές και ιδεολογικές αιτίες των προβλημάτων, καθώς και στις επιπτώσεις των επιλογών σε οικονομία, κοινωνία (βλ. ανεργία, φυγή των νέων) και δημόσια σφαίρα.