Στα πεζά ηύρα τον Κυριάκο Μητσοτάκη ακόμα πιο ποιητή απ' ότι στα ποιήματά του. Ιδιαίτερα στα "Ταξιδιωτικά" του μυριόμορφου ελληνικού χώρου, το καλύτερο -κατά την ταπεινή μου γνώμη- βιβλίο του. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω, πως κάθε μια από τις σελίδες του είναι κι ένα ποίημα. Γεμάτο αγάπη για τις πολιτείες που τριγυρνάει ο ακούραστος επισκέπτης...
Ο λόγος του κρουστός, ζεστός, καλοζυγισμένος και αποφλοιωμένος από κάθε τι περιττό, λαγαρός και, πάνω απ' όλα, διάσπαρτος από ποίηση. Και σ' αυτό το έξοχο, το ανεπανάληπτο βιβλίο, που στέκεται ισάξιο και ισάδελφο πλάι στα καλύτερα της νεοελληνικής ταξιδιωτικής γραμματείας, απαντάς κάτι που σε ξαφνιάζει. Κρητικός ως το μεδούλι της σκέψης και της καρδιάς του ο Μητσοτάκης, έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι αν ήταν δυνατόν να έχει αγαπήσει, ίδια με την Κρήτη του, κάθε άλλο ξέχωρο κομμάτι της ελληνικής γης. Αναρωτιέσαι, δηλαδή, αν αυτός ο Κρητικός λογοτέχνης ήταν μονάχα Κρητικός κι όχι, ταυτόχρονα, Ρουμελιώτης, Μοραΐτης, Ηπειρώτης, Θεσσαλός, Μακεδόνας, Θρακιώτης, Κυκλαδίτης ή Αιγαιοπελαγίτης. Γιατί πολύ αγάπησε την Ελλάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και την έκλεισε, τη διπλομαντάλωσε στην απλόχωρη καρδιά του.