Στην άκρη της πόλης, αποµονωµένο και σιωπηλό, στέκεται το χάρτινο σπίτι. Σ’ αυτό το σπίτι δεν κατοικούν άνθρωποι, παρά µόνο χαρτιά. Ο καλύτερος φίλος τους είναι ο άνεµος.

Μια µέρα, ένα µικρό χαρτί βρέθηκε καθισµένο στο περβάζι του ανοιχτού παραθύρου. Ο άνεµος, που είχε κοιµηθεί δυο ολόκληρες µέρες και ξύπνησε φρέσκος φρέσκος, µόλις το είδε το ρώτησε:
"Τι κάνεις εδώ, µικρό χαρτί;"
"Βλέπω τον κόσµο".
"Ποιον κόσµο;"
"Αυτόν που είναι έξω από το παράθυρο".
"Μα αυτό δεν είναι κόσµος!"
"Δεν είναι; Και πού είναι ο κόσµος;"
"Μπορώ να σε ταξιδέψω και να τον δεις, αν µου το ζητήσεις!"
"Σ’ το ζητάω. Θέλω να γνωρίσω τον κόσµο!"