Η Άννα Χατζηστεφάνου με τη δική της φωτογραφική ματιά επιχειρεί έναν διάλογο με τους χώρους και τα πρόσωπα της ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη ''Το μικρό ψάρι''. Αν δεχτούμε αυτό που ισχυρίζεται ο Ρολάν Μπάρτ για <<τη δομική αυτοτέλεια>> (1988,25) της φωτογραφίας καταλαβαίνουμε πως η προσπάθεια αυτή ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό τις διαδρομές του βλέμματος της κινηματογραφικής ομάδας, έχει δηλαδή κοινές αφετηρίες, αλλά παράλληλα λειτουργεί εντελώς ελεύθερα και δημιουργικά ως προς τη φωτογραφική αποτύπωση. Από την άλλη, όπως ο ίδιος υποστηρίζει <<η αίσθηση της ''καταδήλωσης'' ή αν προτιμάτε της αναλογικής πληρότητας, είναι τόσο ισχυρή ώστε η περιγραφή μιας φωτογραφίας είναι κυριολεκτκά αδύνατη>> (1988,28). Για λόγους λοιπόν μεθοδολογικούς και μόνο η προσέγγιση της συγκεκριμένης δουλειάς θα αναπτυχθεί μέσα από τους ήδη διαφαινόμενους άξονες των χώρων και κυρίως των ανοιχτών οριζόντων, και από την άλλη, των προσώπων που πλαισιώνουν ως ηθοποιοί την αφηγηματική εξέλιξη της μυθοπλασίας.