Όλες οι ιστορίες των ζωντανών βιβλίων μεγαλώνουν..., κι όσο μεγαλώνουν, ωριμάζουν, γλυκαίνουν κι εξαγιάζονται.
Κι αυτός ο εξαγιασμός, η μικρή αυτή αγιότητα κάνει τους ανθρώπους να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον με σεβασμό, με αγάπη χωρίς υστεροβουλία, χωρίς καμιά πρόθεση να αλλάξει ο ένας τον άλλον. Η μόνη πρόθεση είναι να αγκαλιάσει ο ένας τον άλλο... Έτσι, που η ταξική συνείδηση να γίνει αμιγώς κοινωνική συνείδηση...
Με την ελπίδα να γίνουμε όσο γίνεται λιγότερο επικριτικοί για τους συνανθρώπους, με κατανόηση και περισσότερη συγκατάβαση
Να εκλείψει όσο είναι δυνατόν ο άχαρος ρόλος του κοινωνικού δικαστή που, όμως, δικάζει, εκδικάζει αλλά και καταδικάζει, χωρίς κοινωνική συνείδηση, χωρίς συγκατάβαση, χωρίς ανθρωπιά και κατανόηση, με τις απόλυτες τιμές της έλλειψης ανθρωπιάς ...