Η πλειονότητα όσων είναι εξοικειωμένοι με το συνολικό έργο του Χέμινγουεϊ υποστηρίζουν ότι μόνο στα διηγήματά του άγγιξε την τελειότητα. Ο ίδιος ακολουθούσε αυτό που ονόμαζε "αρχή του παγόβουνου", παραλείποντας λεπτομέρειες που ίδιος γνώριζε καλά, με την πεποίθηση πως ο αναγνώστης θα τις συμπέραινε διαβάζοντας προσεκτικά την επιφανειακή πλοκή. Αυτή η τεχνική του χαρίζει στα διηγήματά του μια σαγηνευτική αίσθηση άρρητου βάθους. Σε πολλά από αυτά, πρωταγωνιστής είναι το μυθιστορηματικό alter ego του Χέμινγουεϊ, ο Νικ Άνταμς, τον οποίο γνωρίζουμε πρώτα ως αγόρι, όταν ζούσε κοντά σε καταυλισμό Ινδιάνων, ύστερα ως στρατιώτη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και, στο τελευταίο διήγημα, το "Πατέρες και γιοι", ως πατέρα. Από τα διηγήματα αυτής της συλλογής κάποια διδάσκονται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια ή έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, όπως τα "Οι φονιάδες" και "Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο". Μέσω της σοφής απλότητας των καλύτερων απ' αυτά, όπως το "Ένα καθαρό, καλοφωτισμένο μέρος" ή το "Λόφοι σαν άσπροι ελέφαντες", μας μιλάει ολοζώντανη μια από τις σπουδαιότερες λογοτεχνικές φωνές του περασμένου αιώνα.