Η δεκαετία του ’50 ήταν μια πρόκληση για τα παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στην κατοχή. Σ’ ένα πνεύμα αναγέννησης από τη στάχτη του πολέμου, ήταν υποχρεωμένα να καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για τη δημιουργία μιας νέας γενιάς προόδου. Φτωχά κι αβοήθητα στη μεγάλη πλειοψηφία τους, έψαχναν για λύσεις που θα τους προσέφεραν στέγη, τροφή και μόρφωση. Οι εκκλησιαστικές σχολές ήταν μια λύση, όμως τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν πάνω στην εφηβεία τους δεν ήταν λίγα. Από το άλλο μέρος σημαντικά ήταν και τα ωφελήματα απ’ αυτή την εμπειρία.
Η ιστορία του Μάρκου είναι χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική. Αναγκαστικά πήγε στο "παπαδοεργοστάσιο", έζησε δύσκολα εφηβικά χρόνια, όμως οπλίστηκε με πίστη και ηθικές αξίες, που τον βοήθησαν και τον ενίσχυσαν στην παραπέρα πορεία του.