"Ύστερα από την "αστική" επανάσταση που έφερε στο προσκήνιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μέσα σε μια φορτισμένη ατμόσφαιρα από τον πολιτικό διχασμό, προσαρτώνται τα Ιωάννινα, η Θεσσαλονίκη, η Χίος, η Σάμος, η Μυτιλήνη, η Κρήτη [...]. Το 1923 ο Βενιζέλος συνάπτει με τον Κεμάλ συμφωνία για την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών. Στην ήδη δοκιμασμένη Ελλάδα καταφθάνουν τα κύματα των προσφύγων. Τις συγκλονιστικές αυτές καταστάσεις αντιμετωπίζουν όλοι οι Έλληνες, χωρίς εξαίρεση· και οι συγγραφείς, φυσικά, που κι αυτοί έχουν πολεμήσει σε διάφορα μέτωπα [...]. Οι νέοι σμίγουν στα υπόγεια, στα καφενεία, στις ταβέρνες, στα τυπογραφεία· συμμετέχουν στις διαμάχες που ξεκινούν από το Νουμά [...]. Μερικοί ακολουθούν τις επιταγές του συμβολισμού υψηλών τόνων άλλοι κατευνάζουν τον καημό τους με τον συμβολισμό χαμηλών τόνων".
(Mario Vitti, "Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", εκδόσεις Οδυσσέας 2003, σ. 363-365)

"Αυτοί οι νέοι του Είκοσι περπάτησαν όλο το δρόμο από τις αρχές του συμβολισμού ίσαμε τον μετασυμβολισμό, το νεορομαντισμό και την ονομασμένη "νεοτερική ποίηση". Σταμάτησαν στο κατώφλι του υπερρεαλισμού".
(Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, "Ο συμβολισμός και οι νεοέλληνες λυρικοί", 1953. στο Mario Vitti, ό.π., σημ. 2)