Δεν είναι νοστ-αλγία. "Θυμάμαι" δεν σημαίνει (νοστ)αλγώ. Θυμάμαι σημαίνει έχω ζήσει. Θυμάμαι σημαίνει μεταφέρω τώρα, ζω. Είμαι αυτό που έχω ζήσει. Είμαι οι μνήμες που, τώρα, μεταφέρω. Οι μνήμες είναι, τώρα, ο πλούτος. Οι αισθήσεις ήταν και είναι, πάντα, ο πλούτος. Οι αισθήσεις χτίζουν τις μνήμες και οι μνήμες πλάθουν τις αισθήσεις, τώρα. Και προχωράμε μαζί, συνέχεια, μέχρι το τέλος. Εγώ έχω τέλος. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Κι αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω. Η πλατεία δεν έχει. Θα είναι εκεί σε πείσμα όλων και θα είναι όλων, σε πείσμα κάποιων. Γιατί έτσι είναι οι πλατείες. Κι αυτό, δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει.

"... Δε μπορούσαμε πια να παίξουμε μπάλα στο δρόμο. Μας τον είχαν πάρει, μας είχαν εξώσει. Κι ήταν μια έξωση ύπουλη, μια έξωση από το σπίτι που γράφτηκαν τα πρώτα βήματά μας. Γιατί για μας, σπίτι δεν ήταν ό,τι κλείναν τα ντουβάρια. Σπίτι ήταν η πλατεία, ο δρόμος, η γειτονιά. Σπίτι ήταν εκεί που ήταν η ζωή, το παιχνίδι, η μπάλα, τα κορίτσια. Σπίτι μαζί και σχολείο, σχολείο όχι εκείνο που πηγαίναμε με τις ποδιές και τα γιακαδάκια, αλλά σχολείο που μαθαίναμε να ζούμε, να μετριόμαστε και να μοιραζόμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους, σε ισορροπία. Εκτεθειμένοι ασφαλείς..."