Κριτική μελέτη, στην προσπάθεια διαμόρφωσης μιας θεωρίας του Κοινωνικού Κινήματος και των "Νέων" Κοινωνικών Κινημάτων. Μετά τα "Γεγονότα του Μάη του ΄68" στη Γαλλία, ιδίως, και μέχρι τις σύγχρονες κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση η Κοινή Γνώμη βομβαρδίζεται με ειδήσεις για τη συλλογική δράση μορφωμάτων που χαρακτηρίζονται ή αυτοαποκαλούνται "κοινωνικά", ή "Νέα κοινωνικά" Κινήματα.
Σ’ ένα πρώτο μέρος ο συγγραφέας διαπιστώνει και εξηγεί την παραμέληση ή υποβάθμιση των Κοινωνικών Κινημάτων από την Πολιτική Επιστήμη και την Κοινωνιολογία με αναφορά στις κυρίαρχες σχολές, σκέψεις και μεθόδους ανάλυσης: Περιορισμός της έννοιας των "πολιτικών δυνάμεων" στα Κόμματα και τις Ομάδες Πίεσης, περιορισμός της έννοιας του Κοινωνικού Κινήματος μόνο στο επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης (από το μαρξισμό), μεθοδολογικός ατομικισμός στην «αστική» Κοινωνιολογία, δομολειτουργισμός κλπ.
Στο δεύτερο μέρος, συνθέτοντας τα στοιχεία "ομάδωση", "συγκρουσιακή δράση", "αμφισβήτηση" και στόχος της "αλλαγής", ο συγγραφέας επιχειρεί α) να ενοποιήσει σ’ ένα διανόημα τα τόσο διαφορετικά κινήματα (π.χ. των Κούρδων και των Γυναικών, ή της ΕΤΑ και της Ειρήνης) και β) να εννοιολογήσει τα "Νέα" Κοινωνικά Κινήματα μέσα από το πέρασμα από την "αλλαγή του συστήματος", στους στόχους των αλλαγών μέσα στο σύστημα. Αντί επιλόγου ο συγγραφέας προτείνει μια δομο-συγκρουσιακή προσέγγιση του πολιτικού (με βάση το δομικό πρότυπο Αρχή-Αμφισβήτηση) και μια Κοινωνιολογία των Κοινωνικών Κινημάτων.