Στην Π. Διαθήκη υπάρχει στενή σχέση του Θεού με την ιστορία. Η ιστορία είναι το αποκλειστικό πεδίο της θείας αποκάλυψης και ενέργειας. Η ιστορική αφήγηση αποσκοπεί στο να καταστήσει σαφές ότι η ιστορία είναι το πεδίο εκδήλωσης των θείων ενεργειών. Ο Θεός αποκαλύπτεται σ' αυτήν και ενεργεί μέσα σ' αυτήν όχι για να ανταποκριθεί σε μια ιστορική ανάγκη της στιγμής, αλλά για να την κατευθύνει σε έναν συγκεκριμένο σκοπό, τη σωτηρία των ανθρώπων και την ειρηνική συμβίωση με τους λαούς και τα έθνη. ΄Οπως ο ισραηλιτικός λαός, έτσι και τα έθνη υπόκεινται τόσο στην κρίση όσο και στην εύνοια του Θεού. Κρίνονται και τιμωρούνται για την παράβαση του έμφυτου ηθικού νόμου, ευεργετούνται και σώζονται ως μέλη της παγκόσμιας βασιλείας του. Ο λαός του Ισραήλ με την εκλογή του ως περιούσιου λαού καλείται να γίνει ο φορέας της ευλογίας του Θεού στα έθνη, το φυτώριο για την ανακαίνιση του ανθρωπίνου γένους και την επανάκτιση της προπτωτικής κατάστασης της μακαριότητας, της αγαθότητας, της ευθύνης. Αυτός είναι ο βασικός προορισμός του για την πραγματοποίηση του οποίου οι προφήτες, ως όργανα του Θεού, αναλαμβάνουν πρωτεύοντα ρόλο. Μέσα από την εναλλαγή σκηνών αμαρτίας, κρίσης, αγνωμοσύνης, διάσπασης, διενέξεων, αποστασίας, αδικίας, αντιρρήσεων, πολέμων, βιαιοτήτων εμφανίζονται προφήτες (Αμώς, Μιχαίας, Πρωτοησαΐας, Σοφονίας, Ιεζεκιήλ, Δευτεροησαΐας, Οβδιού, Τριτοησαΐας, Ιωνάς, Ζαχαρίας, Δανιήλ), οι οποίοι ομιλούν για ένα νέο πνευματικό ξεκίνημα με βασικό χαρακτηριστικό την ανοιχτοσύνη προς τα έθνη και τους λαούς, τους αλλογενείς και τους ξένους. Ο Θεός καθίσταται πλέον το "φως των εθνών", το "πνεύμα χάριτος", η "αναβλύζουσα πηγή" για "κάθε σάρκα", μεσιτεύει υπέρ των εθνών και των λαών με κύριο γνώμονα το νόμο, το δίκαιο και τη δικαιοσύνη, που θα οδηγήσουν στη σωτηρία του κόσμου.