Στην απεραντοσύνη του σύμπαντος δεν υπάρχει χώρος για ανύπαρκτες επιδράσεις, μαγεία, ανοησίες και αστρολογική αλητεία. Η αστρολογία θολώνει, μολύνει αυτήν την μεγαλειώδη εικόνα, αμβλύνει, υποσκάπτει και καταστρέφει την ικανότητα κατανόησής της.

Να κοιτάζουμε ψηλά με κάθε τρόπο. Θαυμάζουμε, μαθαίνουμε κι αποκτάμε επίγνωση του απειροελάχιστου και τραγικά σύντομου της ύπαρξής μας. Σ' ένα άπειρο σύμπαν, σ' ένα ασύλληπτα ελάχιστο σημείο του, υπάρχουμε εμείς. Ίσως, καθώς ατενίζουμε μαγεμένοι το νυκτερινό ουρανό και κάποιος άλλος από κει μακριά που κοιτάζουμε εμείς, να έχει στραμμένο το βλέμμα του προς το μέρος μας. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Θα το αγνοεί για πάντα κι εκείνος. Ποιος ξέρει; Είναι, όμως, τόσο μεγάλο το Σύμπαν που περικλείει κι αυτή την πιθανότητα.