... Από τότε πέρασαν έξι μήνες. Συναντηθήκαμε πολλές φορές και περάσαμε ωραίες, ατέλειωτες στιγμές αγάπης και πάθους. Πρέπει να ομολογήσω, ότι όλο αυτό τον καιρό πάλευα με τον εαυτό μου. Την ένιωθα πάρα πολύ. Την αγάπησα πολύ δυνατά και την αγαπώ. Μέσα μου πάλευαν, συνεχώς, η λογική με την αγάπη μέχρι θανάτου και με έκαναν να βογκώ από τον πόνο. Όταν ήμουν κοντά της, νικούσε η αγάπη. Όταν έφευγα, νικούσε η λογική. Όταν πάλι αργούσα να την ξαναδώ, έβγαιναν και οι δύο ισόπαλες στο πάλεμα και με έπνιγε ο πόνος και η απελπισία.

Εξ' άλλου, στο χρονικό διάστημα των έξι μηνών δεν μπόρεσα να νικήσω, ολοκληρωτικά τη λογική μου και να πάρω μια οριστική απόφαση. Προσπαθούσα να την κατευθύνω, να την καταπιέσω, μα αυτή αρνιόταν γιατί αρνιόμουν τον εαυτό μου. Και τούτο γιατί; Φοβόμουν την ελευθερία, φοβόμουν την ηλικία της, φοβόμουν τη δύναμη και την ορμή της για πρόοδο. Φοβόμουν την έντονη προσωπικότητά της. Φοβόμουν τη θηλυκότητά της, το άγνωστο παρελθόν της και τον κρυμμένο εαυτό της. Φοβόμουν την απόσταση που μας χώριζε. Τους φραγμούς της ηθικής, που υιοθέτησε ο άνθρωπος και τις άγνωστες λεπτομέρειες που θα μας ακολουθούσαν.

Και εκείνη από την δική της πλευρά προσπαθούσε. Ένιωθε τον αγώνα μου, αλλά δεν μιλούσε. Σπάραζε κάτω από τον πυρετό της αγωνίας. Άγγιζε την ψυχή μου και καιγόταν. Άγγιζε την καρδιά μου και έλιωνε. Άγγιζε τη σκέψη μου και χανόταν.

Παρ' όλα αυτά, αγωνιζόταν, προσπαθούσε. Πάλευε και της το αναγνώριζα. Της έδινα συγχαρητήρια. Την ένιωθα. Αναρωτιόμουν όμως, τι ήταν αυτό. Ήταν αγάπη; Ήταν υποκρισία; Ήταν αλήθεια; Πως μπορείς να καταλάβεις και να εμπιστευτείς στ' αλήθεια τις γυναίκες. Δεν ήξερα. Χανόμουν μέσα σε αυτές τις σκέψεις. Αυτό όμως που αντιλαμβανόμουν, πραγματικά, ήταν πως και οι δυο μας ζούσαμε κάτω από τον πυρετό της αβεβαιότητας.